spjallid.is

Hnykill skrifaði:Var ekki greindur með neitt.. vaknaði einn morguninn eftir að hafa tekið PMMA og gat ekki stjórnað augunum mínum.. flöktu til og frá.. fólk talaði orð en ég heyrði bara eitthvað allt annað.. man þegar ég labbaði framhjá Ráðhúsi Akureyrar og það stóð Ráðhús.. en orðin runnu bara saman í " Húðsár".. .. gat ekki talað í nokkra mánuði.. bróðir minn dröslaði mér milli gistiheimila á þessum tíma.. á meðan hann fékk bæinn til að borga. í heilt ár.. gat ekki talað við neinn.. fór úr sokkunum og labbaði uppá heiði til að fara í fótabað .. til að "vera hreinn" ..með öskrandi "hættu að reykja!".. á milli þess að vera "stökktu af húsþaki" og ég vissi það.. að geðveikin væri loks komin til að taka mig :/

það var stelpa sem dó af þessu efni í RVK á sama tíma.. ég vaknaði bara eitthvað heilaskemmdur.. þolum mismikið, en já.. það hefði þurft slatta til að drepa mig.. og ég heyrði hann fyrst tala "Mig hlakkar til að takast á við þig!" ég vissi ég væri nýkominn í helvíti og þetta væri djöfullinn að bjóða mig velkominn .

Ég gekk í Lystigarð Akureyrar. sá sýnir.. sólina sjálfa eftir 4 Billjón ár.. loks orðin róleg og stór. komin að jörðu, og lokkar hennar voru róandi. svo róleg. ég vissi þetta væri endir manna... ég sá sjóinn niðri við sjávarlínuna. hann hafði ekki gufað upp eða minnkað.. svo ég vissi að sólin var að ljúga.. hún var bara að sýna mér. en ég vissi að ef þetta væri satt.. að kominn væri endir manna.. hví hefur þá ekki sjávarmálið minnkað ? spurði ég hana.. en við vildum ekki tala meira ég og sólin... "ég sagði þér" heyrði ég... það er kuldinn "alkuldi" alheimsins sem heldur þessu saman"... þó ég verði 5 Billjón ára mun hafið standa í stað.. !! k það er meira svona tal og ekki bara þa' en bara samt... ég var fínn hérna áður.. en svo er ég stundum að tala við sólina eða aðrar verur og það á bara að krossfesta mann.. veit ekkert sjálfur hver þetta er eða hvað er að gerast.. svo já.


veit ekki hvort þetta flokkast sem nein geðhvarfa vandamál en ég hef fengið öll lyf sem geðlæknar bjóða uppá.. engin virka.. nema svefnlyf.. því þá er ég ekki í lífinu að upplifa svona.. svo ógeðslega erfitt að réttlæta svona líf suma daga..

ég var að hugsa mikið á meðan.. ég skrifaði .. en þetta. "Geðhvarfasýki er oft...." ég vaknaði með helvítis öskur og brjálæði í hausnum á mér!! .. og ég er búinn að reyna halda mér á lífi hingað til. fínt.. samt.. ekkert sérstakt núna .. maður verður harðari en lífið eftir svona.. það er svona sem maður herðir snöruna.. því maður veit þetta verður alltaf svona. efritt að réttlæta og sannfæra sjálfan sig að svona muni lífið vera héðan í frá.. ég syrgi mitt gamla líf.. en þetta var kvöldið sem ég dó.. en ég vaknaði í helvíti.

PMMA er náttúrulega stórhættulegt, heppinn að hafa ekki drepist af þessum andskota.
Eða gott að þú hafir ekki drepist af þessum andskota, ölluheldur.

Afsakið hvað ég svara þessum þræði seint, ég gleymdi honum, mundi eftir honum, veiktist með flensu, gat ekki gert neitt í hátt í mánuð, og er að skoða vaktina pretty much núna fyrst fyrir alvöru.

Ég verð að segja, og ekki taka þessu illa, því þetta er alls ekki meint á neinn illann hátt, en það hljómar eins og þú eigir við eitthvað svipað vandamál og ég að stríða. Hvort það séu Geðhvörf, Geðklofi, good ol' neyslu geðrof eða heilaskaði útaf þessu helvítis PMMA.

Virka bara engin lyf á þig? Færðu köst reglulega? Ferðu í geðrof og/eða færðu upp og niður sveiflur? Maníu og Hæpómaníu?

Þú varst augljóslega, eins og þú segir, eitt sinn í neyslu, ertu það enn?
Það + low tolerance fyrir dópamíni boðar ekki gott.

Annars er PMMA þekkt fyrir að valda heilaskaða og jafnvel dauða. Það versta við þennan viðbjóð er að fólk sem vill kaupa sér E eða MDMA fær stundum PMMA eða PMA, og það er ekki eins og drug testing kits vaxi á trjám hérlendis svo fólk veit basically aldrei hvað það er að taka.

Langar mikið, í beinu framhaldi af þessu með að fólk veit ei hvað það er að taka, þá langar mig að finna mér einhvern sem á pening, ríkið kannski, og flytja inn nokkur þúsund svona kit:

http://testkitplus.com/product/folin-test-kit

Og gefa fíklum, framhaldsskólanemum, djömmurum, foreldrum, hverjum sem er, eitt stykki svona, Og sjá til þess að það sé alltaf nóg til af svona kit'um.

Því við vitum að fólk er að neyta vímuefna og eiturlyfja, það er ekki hægt að stoppa það, en það er hinsvegar hægt að ganga úr skugga um að þetta fólk viti hvað það er að láta í líkama sinn. Svo það sé ekki að fá einhvern viðbjóð á við PMMA eða eitthvað annað í Emmanum sínum.

Svo finnst mér líka þurfa að láta heyrast smá í geðrofs community'inu. Vekja meiri meðvitund um geðrof, neyslu geðrof og geðrofssjúkdóma yfirhöfuð.

Spjallaði, out of nowhere, fyrir mánuði síðan, í gegnum Facebook, við einn sem ég skutlaði fyrir nokkrum árum en þekkti ekki, hvorki þá né þá, þegar ég spilaði þann leik, vissi að hann hefði komið eitthvað nálægt neysluveislu og spjöllum við um allt á milli himins og jarðar, í fyrsta skipti, EVER, í 8-9 klst. eina andvöku nóttina mína.
Segir hann mér meðal annars frá því að hafa upplifað geðrof eftir nokkurra daga djamm og segir hann mér að hann hafi gert allann andskotann af sér, hætt í vinnuni og verið bara snarruglaður.
Þessi einstaklingur hefur upplifað sína sneið af neyslu geðrofi og þori ég að veðja að ótal annarra ungmenna á aldrinum 16-26 hafi gert það líka og ekki vitað hvað var að gerast.
Geðrofs samfélagið þarf að vekja athygli á þessu og finna leið til þess að hjálpa fólki framhjá svonalöguðu. Hvernig? Beats me... En eitt veit ég t.d. þrátt fyrir að Spítt sé algjört no-no hjá þeim sem eru viðkvæmir fyrir dópamíni þá veldur það ekki geðrofi fyrr en einstaklingurinn er búinn að vera vakandi í 1,5-2 daga straight, Samkvæmt þessum manni sem ég spjallaði þarna við og öðrum sem ég hef rætt við og hafa reynslu úr þessum heimi geðrofs og amfetamín neyslu.

Þetta vita ekki allir og þetta er eitthvað sem mætti reyna að koma í ungviðinn, taka bara einn dag í vöku í einu. Sofa á milli djamma/all-nighter'a. Ef þú þarft að taka eiturlyf þar að segja, Edrú líf - Betra líf, eins og einhver sagði hérna um árið.

Enn og aftur afsaka ég hvað ég er seinn að svara, það var no way að fara að skrifa eitthvað í veikindunum. Upp og niður, hægri og vinstri, óráð, höfuðverkur og allur pakkinn. Hélt ekki niðri mat og ef ég drakk eplasafa fór það bara beint í gegn. Get svo svarið það að ég hef grennst á þessum mánuði sem ég var veikur. Um heilann helling því buxurnar mínar eru alltaf að renna niður, ég þarf að halda í þær og passa að þær renni ekki niður.

jonsig skrifaði:Crazy shit ....

En hey HalistaX ,geturu tekið punkta um allt þetta sem þú hefur skrifað hérna ? Ég kemst ekki í að lesa þetta allt

Hahaha bókstaflegt Crazy Shit.
En þú ert örugglega búinn að lesa þetta allt by now.. En ég skal reyna mitt besta samt sem áður

Þetta er semsagt bara hálfgerð ævisaga, um mig og veikindi mín.

• Ég var lagður í gróft einelti, allt frá æsku uppí framhaldsskóla
  
  Ég breytti tilfinningum mínum í hatur og níddist á saklausum Torrentsíðu notendum
  
  Ég byrjaði að reykja, taka í nef og vör fyrstu önnina mína í framhaldsskóla
  
  Lendi í misgóðum félagsskap eftir það eða þangað til ég finn mér vini með svipuð áhugasvið og ég
  
  Hætti í skólanum vegna eineltis og skíts sem ég get ekki kyngt
  
  Lygg heima í þunglyndi og tölvuleikja spili þangað til ég fæ vinnu, bestu vinnu sem ég hef á ævinni unnið
  
  Vinnan endar og ég ákveð að fara aftur í skólann sem gengur svo bara ekki upp
  
  Ég dett í létta kannabis neyslu, þunglyndi og atvinnuleysi, ekkert alvarlegt en nóg til þess að gera mig ruglaðann
  
  Ég fæ vinnuna aftur en núna var það bara helgarvinna, afleysingar um sumar
  
  Vinnan endar og ég dett aftur í sama farið
  
  Ég fæ loksins vinnu í Maí 2014 og er settur á Tafil Retard(Xanax) vegna ofsakvíða í vinnuni
  
  Af einhverjum ófyrirsjáanlegum, ólíklegum ástæðum, eykur lyfið kvíðann sem veldur svo geðrofi og hefði ég tekið eigið líf ef móðir mín hefði bankað á hurðina hjá mér sekúndu síðar
  
  Ég segi frá hvað fór um hausinn á mér, bæði uppá geðdeild og geðlækninum mínum
  
  Er mér boðið að gista nokkrar nætur uppá deild en ég afþakka boðið vegna hræðslu um spennitreyjur og bólstruð herbergi
  
  Hitti ég geðlækninn stuttu síðar sem tekur mig af lyfinu sem veldur því að geðrofið hverfur
  
  1-3x í viku í eitt og hálft ár, átján mánuði, eftir þessar örlagaríku tvær vikur, upplifi ég geðrof, eða það sem ég túlka sem geðrof en turns out að ég var í geðrofi pretty much straight þessa átján mánuði því það sem ég túlka sem geðrof er ekki það sama og sérfræðingarnir túlka sem geðrof
  
  Að átján mánuðunum loknum byrja ég að sækja Laugarásinn og er settur á ný lyf
  
  Virka þau lyf eins og kraftaverk
  
  Eitthvað meira basl með lyf, svefn, þunglyndi and what not
  
  Stíg ég á vigt, sem ég hafði ekki gert í fjölda ára, og kemst að því að ég hef lést um 10kg á 2-3 mánuðum
  
  Er ég í fyrstu of feiminn að socialize'a í kringum fólkið á Laugarásnum svo ég einangra mig bara í þessi skipti sem ég þarf að mæta þangað
  
  En eftir áramót ákveð ég að taka sjálfan mig til í andlitinu og opnast og eignast ég fullt af nýjum vinum, kunningjum og félögum
  
  Eftir að hafa hugsað um þetta Tafil Retard lyf í hátt í tvö ár finn ég loksins greinar og síður á netinu sem styðja undir mína hlið af argument'inu og síni ég geðlækni mínum þessa pappíra
  
  Tekur hann undir með mér að ég gæti hafa orðið fyrir svo kölluðum Paradoxical Reactions, sem þýðir basically að þeir sem verða fyrir því upplifa að lyf virki akkúrat öfugt á við það sem þau eiga að gera á þá
  
  Þannig að kvíðastillandi lyf á borð við Tafil Retard hefur þá þá verkun að kvíðinn eykst, sem ollið hafði geðrofinu hjá mér
  
  Finnst mér svo frábært að hafa loksins komist að þessu að það lyggur við að ég öskri úr gleði, loksins fann ég hvað olli þessu massífa, tveggja vikna langa geðrofi, ég vissi að þetta lyf hafi haft eitthvað að gera með það
  
  Svo svaraði ég honum Hnykli, spurjandi hvort hann væri í neyslu í dag og hvort hann upplifði einhverskonar köst eins og geðrof eða maníu og þunglyndi og velti fyrir mér forvörnum, bæði tengdum eiturlyfjum og geðsjúkdómum og einkenna þeirra.

Ég reyndi að hafa þetta eins stutt og ég gat svo letingjar eins og Jonsig nenni að lesa þetta, en þetta er kannski soldið langt Það verður að hafa það

@Hnykill;
Ef þér finnst ekki svalt að tala um þetta svona opinberlega máttu senda mér skilaboð og við getum spjallað þar. Ég veit ei hver þú ert svo þú getur sagt mér hvað sem er, ég er ekki að fara að kjafta því útum allar trissur

HalistaX skrifaði:
Ég reyndi að hafa þetta eins stutt og ég gat svo letingjar eins og Jonsig nenni að lesa þetta, en þetta er kannski soldið langt Það verður að hafa það

tnx

Nitruz skrifaði:þetta er áhugavert. Lyf eru óútreiknanleg og sérstaklega held ég geðlyf. Þau geta virkað mjög mismunandi á milli manna. Ég hef tekið ýmis lyf sum gegn læknisráði en mörg ekki.. Ég hef tekið eftir því að mörg róandi lyf, verkjalyf og sum svefnlyf virka lítið á mig.
En ég átti félaga sem þau virkuði einstaklega vel á. Þannig þurfti ég alltaf fimmfaldan skamt á við hann til að ná sömu áhrifum.
Svo virka staðdeyfi lyf líka ílla á mig gæti verið útaf rauðhærða geninu.Tannlæknirinn virðist alltaf jafn hissa haha.
Nema einu sinni þá tók ég eitthvað "hætta að reykja lyf" sem heitir Zyban.
Það var þunglyndis lyf sem átti að hjálpa við hætta að reykja. En mér leið mjög ílla af því og það tók mig marga daga að átta mig á því að það væri lyfið. Svo þegar ég fór að lesa á bæklinginn þá sá ég að ég var með margar aukaverkanir og sumar semi alvarlegar. Þetta var fyrir um það bil 15 árum síðan og eftirminnilegustu aukaverkanirnar voru útbrot, ofsakláði, sjóntruflanir, hraður hjartsláttur og getuleysi. Og það var dealbreaker var tvítugur og hafði aldrei átt erfitt með að ná honum upp jafnvel þegar ég var blindfullur. Þannig ég hætti að taka þau og ég lagaðist um leið. Hætti reyndar ekki að reykja fyrr en mörgum árum seinna. En ég man að lyfið var rándýrt og átti að vera frekar "safe".
Hafði alltaf hugsað að allar þessar aukaverkanir sem eru taldar upp væri bara svona til þess að einginn gæti kært eða eitthvað en eftir þetta þá hugsa ég að það eru einhverjir óheppnir sem fá virkelga þessu hættulegu aukaverkanir.

Svo held ég líka að ég mundi nú treysta geðlæknirnum örlítið meir heldur en einhverjum random forum náunga.
Þótt að læknar hafa oft vitlaust fyrir sér.

Núna ætlar annar geðlæknirinn minn að setja mig á Wellbutrin eða Zyban, eins og það heitir öðru nafni. Það kom einhver viðbjóður uppá sem dróg mig soldið langt niður þannig að ég talaði um á fimmtudaginn að ég væri sterklega að íhuga sjálfsvíg.

Ég bara verð að segja ykkur frá því sem gerðist, mér finnst það svo fáránlegt og verð ég að segja að þau þarna á Laugarásnum brutu allt mitt traust á þeim.

Ég semsagt segi geðlæknanema leyndó frá mér í trúnaði. Ég segi honum að hann megi ekki segja neinum og að ég sé að segja honum þetta í strangasta trúnaði. Og samþykir hann þessa skilmála mína. Hinsvegar, lyggur við að á meðan ég sat inni hjá honum, kjaftar hann þessu sem ég sagði honum í málastjórann minn, umsjónaraðilann minn og geðlækninn minn og guð einn veit hverja fleiri og fara þessar upplýsingar í bleki í sjúkraskránna mína.

Það er nefninlega einhverskonar loophole í trúnaðar samningnum þeirra sem segir að ef ég segi einhverjum eitthvað í ströngum trúnaði, eitthvað sem á að haldast á milli mín og hins aðilans, þá má sá aðili kjafta því í hvern sem er innan Laugarássins svo lengi sem það getur haft áhrif á meðferð mína og framtíðar bata. Það sem snertir meðferð mína getur samt verið hvað sem er þannig að þau hafa það leyfi, ekki frá mér samt sem áður, að kjafta sín á milli og dæla upplýsingum í sjúkraskránna mína án míns leyfis.

Þetta gjörsamlega rústaði mér, því aldrei var ég látinn vita af þessu og hefði læknaneminn sem ég talaði við í byrjun mátt segja "Mér ber skilda að segja þínum umsjónaraðilum frá þessum upplýsingum sem þú ert að fara að segja mér".
Þannig að nú vita bara allir starfsmenn Laugaráss hvað ég vildi halda í trúnaði og er ég viss um að þau dæmi mig sem einhvern óþrifnað sem deyja þarf af jörðinni til þess að venjulegt líf geti haldið áfram.

Komst ég að þessu á Miðvikudaginn er allt í einu, out of nowhere, byrja umsjónaraðilar mínir að tala um þetta við mig. Varð ég mjög snúinn og vissi ekki hvað ég átti að gera.
Fékk ég nóttina til þess að byggja upp hatur og mis-traust á þessu fólki sem á að gæta mín og hagsmuna minna.
Fór ég svo langt niður á Fimmtudaginn að ég sagði þeim bara beint út að ég væri, eins og ég sagði áðan, alvarlega að íhuga að fyrirfara mér úr hræðslu um að þessar upplýsingar færu enn lengra, jafnvel til foreldra og aðstandenda minna sem myndu þá lýta á mig í öðru ljósi eftir það.
Þetta sem ég sagði þessum nema í trúnaði var gert í veikleika augnabliki til þess að þóknast öðrum, gangast í augun á viðkomandi, eins og flestir ættu að þekkja og sé ég mikið eftir því. En þetta var samt ekki eitthvað sem réttlætir þessa framkomu þeirra.
Að láta mann ekki vita að allt sem maður segir í trúnaði sé fair game í að segja öðrum starfsmönnum Laugarássins.
Þetta gjörsamlega mölbraut allt mitt traust á systeminu þarna, traustið sem ég hafði fyrir starfsfólkinu og traustinu fyrir þessum nemabjána, sem er reyndar farinn núna því hann var bara tímabundið að leysa af einn af aðalgeðlæknunum.

Ég skil það alveg afhverju þau þurfa að láta vita ef ég hefði sagt honum að ég ætlaði að skaða sjálfan mig eða aðra. Ég hefði samt haldið að á stað sem þessum þá væri allavegana ein manneskja sem maður gæti treyst að virti trúnað.
Mér líður eins og mér hafi verið nauðgað, eins og ég sé skítugur og það þvoist ekki af eftir þennan trúnaðar brest. Og að minnsta kosti láta mann vita af þessu. Ég legg aleiguna á að það er ekki helmingur þjónustuþega þarna á Laugarásnum sem vita af þessu og spurði ég nokkra og höfðu þeir ekki grænann að unnið væri svona með trúnaðinn þeirra.

Finnast mér þetta ljót vinnubrögð og skil ég vel afhverju mér lýst ekki á þetta, ef ég segi sjálfur frá.

Á Fimmtudaginn var mér boðið róandi til þess að róa mig niður og innlögn inná geðdeildina við Hringbraut. Neita ég þeim boðum báðum enda sá ég ekki hvað ég hefði að gera inná geðdeildina og hef ég slæma reynslu af róandi lyfjum á borð við Xanax(Tafil Retard).

Er ég svo látinn skrifa undir pappír sem til segir að ég muni ekki fyrirfara mér á næstu dögum. Einungis til þess að fría umsjónaraðila mína af allri skuld ef ég skyldi nú fyrirfara mér. Sem mér fannst einnig ljótt. Ekkert verið að hugsa um mig, bara rassgatið á sjálfum sér.

Er ég hinsvegar mun skárri í dag og þurfið þið ekki að hafa áhyggjur af því að þetta sé síðasti pósturinn minn á Vaktinni.

En sannað hefur það sig, enn og aftur, að engum í þessu lífi er treystandi, hvorki fólki sem er á launum, skíta launum reyndar, við að endurhæfa mann fyrir vinnumarkaðinn og lífið sjálft, né fólki sem maður taldi vini.

Þetta voru btw ekki upplýsingar á borð við sjálfsvíg, morð eða nauðganir sem trúnaðaraðilum er skilt að segja frá ef svo kemur upp í samræðum í trúnaði. Mér fannst ég bara þurfa að enda þetta allt eftir að ég komst að því hvað hefði gerst.

Svona skilgreinir Dictionary.com trúnað eða á ensku heitir það víst Confidence.

in confidence, as a secret or private matter, not to be divulged or communicated to others; with belief in a person's sense of discretion:

Hvernig komast þau upp með að kalla þetta trúnað, þessa svikamillu sem þau nota á mann þarna á Laugarásnum?

Þá er ég búinn að koma þessu frá mér í enn eitt skiptið, er ég búinn að segja nokkrum aðilum sem ég treysti meira en Laugarásnum í augnablikinu frá þessu og öllum finnst þetta jafn skrítin hegðun í fullorðnu fólki sem ætti að virða trúnað, sama hvað*.

*Again, nema það sé varðandi það að ég ætli að skaða sjálfan mig eða aðra.

Ég skil það fullkomnlega ef þið sjáið ekkert að þessu, ef ykkur finnst þetta venjulegt háttarlag varðandi trúnað en mér líður eins og brotið hafi verið á mér. Sérstaklega eftir að ég bað sérstaklega um að þetta færi ekki lengra og héldist á milli míns og nemans.

Takk fyrir mig og eigið góðan Laugardaginn annan Apríl, eða það sem eftir er af honum öllu heldur.

Ég er búinn að fyrirgefa öllum með þetta í seinasta póstinum á þessum þræði. Skil alveg tóbakið á bakvið þetta, finnst bara eins og maður hefði mátt vera látinn vita af þessu, að þú segir engum neitt í fullum trúnaði á þessum stað heldur ertu að segja öllu starfsfólkinu það. Ég gæti þess vegna komið útúr skápnum eða áttað mig á því að ég sé kona í karlmannslíkama við einhvern starfsmannin þarna og svo er, allt í einu, mest prívat hlutur í heimi orðinn að einhverri risaeðlu sem fer á milli starfsmanna eins og eldur í sinu. Hvernig myndi ykkur líða með það ef allt í einu eru bara 30 manns sem vita af þessu prívat thingy sem þú varst að segja Palla geðlækni í trúnaði?

En svona á meðan við erum í þessu geðdóti, þá langar mig að segja ykkur frá einu sem ég lenti í. Lang-amma mín dó s.s. fyrir einhverjum mánuði síðan. Fer ég í kistulagningu vikur síðar. Við mætum þarna öll fjölskyldan, hittum alla, kyssum kinnar og heilsum höndum. Finnum við okkur sæti og horfum á fólkið streyma inn. Þetta voru bara þessir allra nánustu nota bene en samt, fullt af fólki. Oddly enough var þetta ekki það mikið af fólki að ég drægist saman inní skelina mína en samt var þetta svo mikið af fólki. Allir misvel stemmdir, sumir í einhverju táraflóði, sumir bara eins og þeirra lið hafi verið að vinna leik í Enska boltanum. Labba ég með föður mínum og systkynum upp að kistuni þar sem klútur er fyrir andliti ömmu gömlu. Að sjá svona lík, þarna sá ég eitthvað sem ég hélt að væri bara brúða. Þetta leit út eins og brúða allavegana. Svo setjumst við aftur og smá athöfn fer í gang. Ég sé að frændi minn sem lagði mig í einelti þegar ég var barn og situr fyrir framan mig er allur rauður í framan og fer í gegnum klútana eins og ég veit ekki hvað. Allt í góðu. Gat reyndar ekki hætt að hugsa 'How does that feel, Bitch?' En ég veit að það er mjöööög óviðeigandi að hugsa svona, sérstaklega þegar ég ætti að vera hágrátandi líka.
Presturinn talar og talar og svo kemur að því að fara upp og sjá líkið. Allir standa upp, dætur og sonur hennar fyrst, svo börnin þeirra og svo einhverjir sem ég þekkti ei til. Svo kom röðin að mér og systkynum mínum. Ég hugsa bara; 'Vá, hef ég engann áhuga á að sjá þetta' horfi á bróður minn og samþykjum við það í hljóði að vera ekkert að kíkja ofaní kistuna. En svo kemur að því að allir standa upp og ég svona, æhj, er þetta ekki eitt af því sem maður verður að gera? Að kveðja ömmu gömlu í síðasta sinn? Ég rúlla upp, kíki í kistuna og sé þarna einhverja konu sem ég hafði aldrei séð áður. Hún var svo marin og bólgin í andlitinu greyjið konan, eftir ára veikindi, að ég bara þekkti ekki ömmu mína. Ég segi óvart, alveg 100% óvar; 'Ég þekki hana ekki' fyrir framan aðra dóttur hennar, frænku mína. Veit ekki hvort það hafi verið óviðeigandi eður ei en mér er allavegana réttur nagli, eða skrúfa ölluheldur, og ég beðinn um að skrúfa hana í kistuna, til þess að secure'a lokið. Geri ég það, lendi í einhverju basli með það en þetta kemur auðvitað á endanum. Stíg ég í burtu frá kistuni og út úr kirkjuni. Allt þetta fór fram án þess að ég finndi fyrir einni einustu tilfinningu. Allt þetta, öll tárin, öll sorgin, öll hörmungin að hafa mist kærann ástvin gerði ekki dæld í mig. Og hafði ég ekki sleppt einu tári eftir að ég heyrði að lang-amma hefði dáið og ekki síðan á kistulangingunni stóð.
Það eina sem ég gat hugsað um, alla kistulanginguna, var það hvað mig langaði mikið uppá hana frænku mína. Ég veit, þetta hljómar ógéðslega, en ef þið sæuð hana, þá mynduð þið skilja hvaðan ég kem. Eiga ekki allir svona Hot Cousin?

Þetta eru víst einhver einkenni geðklofans sem kallast 'inappropriate emotional responses' eða óviðeigandi tilfinningar eða eitthvað þannig.

Fannst bara svo magnað hvernig ég gat setið þetta af mér, þegar, fyrir veikindin, var nóg fyrir mig að sjá/heyra einhvern gráta svo ég færi sjálfur að gráta.

Þetta, þessi kistulanging lét mér líða eins og algjörum sociopath en geri ég mér núna grein fyrir því að svo er ekki, ég er bara mjög veikur einstaklingur, með sjúkdóm sem greinist í ca. 1% af heiminum eins og hann er í dag.

Langaði bara að deila þessu með ykkur. Tilgangur þessa pósts var alls ekki til þess að sýna hversu macho ég er með því að gráta ekki í kistulanginu lang-ömmu minnar heldur bara að sýna ykkur hversu fucked up þetta geðklofa dót getur verið, að override'a allar tilfinningar og tilfinningaleg viðbrögð með einhverri flatneskju og hugsunum sem best væru geymdar í einhverjhu SuperMax fangelsi á Indonesíu.

Hér kemur saga sem ég er búinn að vera að deila með mínum nánustu, konuni sem gaf mér djobbið sem ég minnist á í söguni, gömlum kennara, gömlum skóla og bekkjarfélögum og svo auðvitað bara netvejum, aðallega á Reddit, þó svo að þessi saga hafi stoppað örsnöggt á öðrum síðum. Á Ensku auðvitað.

Þessi saga er semsagt sönn saga af því sem kom fyrir mig og gerði mig að manninum sem ég er í dag, í Maí 2014. Eða sönn að því leiti sem ég man eftir þessum atburðum, dagarnir áttu það til að renna mikið saman á þessu tímabili mínu, þessum tvem örlagaríku vikum í lífi mínu sem breyttu viðhorfi mínu til lífsins, gangvart öðrum og bara heiminum öllum yfirhöfuð.

Here goes:

Sagan segir að ég hafi semsagt verið að byrja í nýrri vinnu í Maí 2014, liðið illa fyrstu dagana og fengið skrifað út Xanax, kvíðastillandi lyfið alræmda, frá geðlækninum mínum.

Tek ég það og fer í vinnuna, er alltaf að bíða eftir vímuni, að þetta losi um kvíðann, bíð ég og bíð, og þá gerist það. Kvíðinn margfaldast og allt í einu líður mér eins og ég sé kominn inní draum eða aðra vídd.

Ég fæ s.s. þessa rosalegu óraunveruleika tilfinningu og ekki nóg með það heldur byrja ég að fá ofsóknarbrjálæðis ranghugmyndir og ofskynjanir í leiðini. Allt gerist þetta á meðan ég er á nýja vinnustaðnum þar sem ég þekki suma, ekki alla og líður mér verr en nokkru sinni fyrr.

Ekki vitandi hvað væri raunverulegt og hvað ekki, komst ég einhvernveginn í gegnum vinnudaginn.

Seinna þann sama dag fór ég með systur minni ásamt bekknum hennar í bíó á Selfossi. Ekkert mál, setjumst við inní salinn og um leið og ljósin slokkna líður mér eins og það séu hundruðir lítilla myndavéla beint að mér og byrja ég að fá ofskynjanirnar enn eina ferðina. Raddir.

Ég heyri sem sagt alla í kringum mig tala um mig, hvað ég er ógéðslegur, ljótur og ætti bara að drepa mig. Eftir nítíu mínútur af þessum pyntingum skröltum við systir mín, ásamt vinkonu hennar, inní bílinn minn og leggjum við af stað heim.

Allt var í fínasta lagi þar til ég skila vinkonunni en þá strax byrjar ballið aftur. Vilja raddirnar að ég drepi bæði sjálfan mig og systur mína með því að aka á ógnarhraða á næsta bíl eða útaf veginum jafnvel.

Enga skýringu gat ég fundið fyrir þessum röddum sem ég var að heyra og hélt ég því að ég væri bara að hugsa þetta, að þetta væru mínar eigin, ógéðslegu hugsanir.

Brotna ég niður í bílnum á leiðini heim. Og leggst svo í sófann hjá mömmu þar sem hún situr og segi henni frá þessu öllu saman. Hún, ekki vitandi hvað hún ætti að halda, tók þetta bara saman sem slæman dag í lífi mínu. Ég var að byrja í nýrri vinnu, með félagsfælnina mína og það tekur náttúrulega ákveðið mikið á hugann.

Næstu dagar renna soldið saman, en man ég eftir því að ég vakna til þess að fara í vinnuna, alltaf takandi þetta kvíðastillandi Xanax lyf fyrst og ég fæ þennan svakalega kvíðahnút í magann. Kvíða sem ég hef sjaldan áður fundið fyrir.

Ég var staðráðinn í því að vinnuveitandi minn ætlaði að ráða mig af dögum eða eitthvað álíka og neitaði ég því að fara inn í vinnuna þann dag og bað mömmu bara að hringja í konuna sem átti gróðurhúsið og segja henni að ég hætti.

Leið mér eftir a ég hætti í fyrstu vinnuni minni í einhver ár eins og ég hafi brugðist öllum. Mér fyrir að þetta var fyrsta vinnan mín í nokkur ár. Foreldrum mínum fyrir að þetta var eiginlega fyrsta skiptið sem ég fór útúr húsi til að gera eitthvað annað en að laumureykja, kaupa mér Mtn. Dew og Lay's poka til að troða í andlitið á mér. Og vinnuveitanda og samstarfsmönnum mínum fyrir að hafa misst vinnuafl.

Alltaf er ég með stanslausa óraunveruleikatilfinningu, raddir og ranghugmyndir og loka ég mig af inní herbergi. Byrja raddirnar þá á því að segja mér að skaða sjálfan mig, sem ég geri auðvitað, haldandi að þetta séu mínar eigin hugsanir og hvenar á maður ekki að treysta þeim?

Eftir soldinn sjálfsskaða fer ég í tölvuna og bý til tvö skjöl. Annað er erfðaskráin mín á meðan hitt er sjálfsvígs bréfið mitt. Skrifa ég allar mínar eignir á systur mína, ef ég skyldi ekki lifa daginn af og nefni nöfn á fólki sem gerði mér lífið leitt í gegnum lífið í sjálfsvígs bréfinu.

Vissi ég uppá hár að þetta ætti eftir að enda með mig í stórum blóðpolli á gólfinu og foreldrum mínum að þurfa að grafa næst elsta barnið sitt. Og sætti ég mig algjörlega við þessa staðreynd.

Ég gríp áður nefnda, bilausa vasahnífinn minn og reyni að finna sem stærstu og flottustu slagæðina á líkama mínum. "YESS!!!" Glamrar um hausinn á mér þegar ég loksins finn eina flotta sem ég myndi líklega blæða út á örfáum sekúndum ef ég myndi skera á hana. Tek ég hnífinn og legg að æðinni á líkama mínum og er í þann mund að fara að skera á hana þegar ég heyri bankað á hurðina mína.

Ég svara og þá er það hún móðir mín sem bíður mér uppá bráðageðdeild Landspítalans við Hringbraut. Hefði móðir mín bankað á hurðina hjá mér sekúndu seinna, væri ég ekki að skrifa þetta bréf í dag. Ég þigg boðið, ekki vitandi hvað væri í gangi vegna þess að raunveruleikinn var algjörlega týndur fyrir mér. Förum við keyrandi í bæinn, beint uppá geðdeild þar sem við hittum þessa fínustu konu eftir smá bið.

Eitt sem er brennimerkt í huga minn hvað varðar viðtalið er þegar hún, kona, spurði mig hví í ósköpunum ég hafi gert mér allan þennan skaða.

Svara ég einfaldlega með: Það var eitthvað inní mér sem sagði mér að gera þetta.

Þessi setning mín, að segja þetta upphátt, það sem ég var búinn að vera að hugsa í þessar tvær vikur, hversu klikkað og snar geðveikt þetta hljómaði, fann sér stað í huga mínum og settist að. Þessi setning þar að segja. Og sama þó ég gleymi þessari sögu einhvern tímann, á ég alltaf eftir að muna eftir þessari setningu.

Konan neitar að taka mig af Xanax nema í samráði við geðlækninn minn en býður hún mér að gista nótt eða tvær á geðdeildinni. Ég, hræddur við jafn saklausann hlut og mitt eigið umhverfi, þökk sé óraunveruleika tilfinningunum, neita því boði og höldum við því heim á leið.

Fáum við svo tíma hjá geðlækninum mínum stuttu seinna og tekur hann mig af lyfinu.

Daginn eftir að ég hætti að taka það er dagur sem ég mun aldrei gleyma, tilfinninginn að koma aftur inní raunveruleikann var svo sterk, svo mikil, svo mikið æði að mér leið eins og mér hafði tekist ætlunarverk raddanna, Að fyrirfara mér fyrir fullt og allt. Ég gat heyrt fugla sönginn, kýrnar baula og mér leið loksins eins og ég væri ekki í draum eða áttundu víddinni lengur. Þetta var hálfgerð víma, sæluvíma og var ég laus við öll geðrofseinkenni í þokkabót svo það var bara stór plús.

Endist þessi sæluvíma, sem Google Translate segir að sé þýðingin af 'Euphoria', einungis í tvo til þrjá daga og eftir það byrjar versta tímabil ævi minnar. Ég byrja semsagt að fara í geðrof svona 2-4 sinnum í viku það sem eftir er næstu átján mánuðina, eða þangað til í fyrra haust þegar ég fékk loksins greiningu á geðklofa og var breytt um lyf.

Þessi svakalegu geðrof mín þessa átján mánuði voru heldur ekki vægari en þessar fyrstu tvær vikur, leið mér bara eins og tveggja vikna geðrofi hafi verið þjappað saman í einn dag.

Voru þessar raddir alltaf til staðar þessa átján mánuði en fékk ég óraunveruleika tilfinningarnar bara 2-4 sinnum í viku ásamt sterkari geðrofs einkennum, sem er ástæðan fyrir því að sumir sérfræðingar segja þessa átján mánuði hafa verið eitt stórt og mikið geðrof í stað skilgreiningarinnar minnar á geðrofi. Fyrir mér er geðrof þegar ég fæ óraunveruleika tilfinningarnar eða það sem kallast á Enskuni Derealization og Depersonalization og ef hin geðrofs einkennin blandast í málið, þá er það bara bónus.

Með þessum óraunveruleika tilfinningum sem ég skilgreini geðrofið mitt með fylgdu sterkar og miklar ranghugmyndir sem gjörsamlega tóku yfir meðvitund mína þannig að oft á tímum var ég kominn með hníf í hendurnar, tilbúinn til þess að skera simkortið sem ég trúði, eins mikið og ég trúi að himininn væri blár, að væri inní hausnum á mér úr mér. Simkortið sem leyfði landsmönnum að stilla á Nutjob FM og hlusta á allar mínar hugsanir.

Svo fékk ég auðvitað þessar klassísku ranghugmyndir; Allir í kringum mig geta lesið hugsanir mínar, Bíllinn sem er búinn að vera fyrir aftan mig síðustu fimm mínúturnar er að elta mig, Allir hvítir bílar eru löggubílar(Þessari ranghugmynd fylgir oft á tímum ofskynjanir, þar að segja sé ég alla hvíta bíla sem löggubíla), Engum er treystandi(Sem er reyndar satt), osf.


Eftir þessar tvær vikur og átján mánuði, búbbluðu uppá yfirborðið á mér þessar þráhyggju hugsanir varðandi það að komast að því hvað olli þessu öllu. Hví ég fór í þetta geðrof mitt þarna í þessar tvær vikur og svo nokkuð oft í mánuði í átján mánuði eftir það.

Þráhyggjur varðandi þetta lyf sem ég tek þarna og byrja svo að upplifa verstu tvær vikur af lífi mínu. Fyrir mér er tímasentingin, ef um tilviljun sé að ræða, sem mér þykir afar ólíklegt, svo stjarnfræðilega ólíklega, álíka ólíkleg og að loftsteinn á stærð við golfkúlu myndi skjótast innum gluggan hjá mér núna. Svo ólíkleg er þessi tímasetning að mér er skapi næst að hringja í Heimsmetabók Guinnes fólkið og fá það til þess að setja þessa svakalega ólíklegu tímasetningu fyrir Geðklofann minn að brjótast úr skefjum sínum í næstu bók sem kemur líklega út um jólin í ár, ef ég þekki þessar bækur rétt.

Finnst mér því vera beintenging á milli Xanax(Alprazolam) lyfsins og þess sem gerðist við mig þessar örlagaríku tvær vikur í Maí 2014. Eins og ég fór útí áðan, þá finnst mér tímasentingin svo fyndin að það er eiginlega hætt að vera fyndið. Að ekki 40 mínútum eftir að ég tek mína fyrstu töflu af Xanax, þá byrjar það, og endar ekki fyrr en daginn eftir að ég hætti að taka lyfið.

Hef ég, í dag, fundið sannanir fyrir því að Xanax(Alprazolam) hafi orsakað þessar tvær vikur af þessu geðrofi mínu og er ég yfir mig sáttur með þær staðreyndir. Er þetta sem ég hef undir höndunum ekki skrifað af neinum vitleysingum heldur læknum og Prófessorum á borð við Dr. Peter Breggin og Prof. Malcolm Lader, sem eru einhverjir þeir reyndustu í geðlækna heiminum í dag hvað varðar Benzodiazepine lyf á borð við Xanax(Alprazolam).

Eftir að hafa staðfest þessar vangaveltur mínar, fékk ég aðra þráhyggju tilfinningu sem lýsir sér s.s.: Hvað ef, og geri ég mér grein fyrir því að ég hafi fæðst og mögulega það með Childhood Onset/Pediatric Schizophrenia, sem er semsagt mjög sjaldgæf tegund geðklofans sem kemur fram áratugum áður en venjulegur geðklofi kemur fram, en hann á að birtast í kringum tvítugt, allt undir 17 árum að aldri. Og að geðklofa einkennin komi fram undir 13 ára aldri þykir mjög sjaldgæft.

Held ég þessu fram vegna þess að ég man eftir allskonar geðrofseinkennum, þar á meðal ofskynjunum, ranghugmyndum, Derealization, Depersonalization(DR og DP eru óraunveruleika tilfinningarnar), ofsóknarbrjálæði og ofsóknarbrjálæðisranguhmyndum, allt frá unga aldri. Það yngsta sem ég man gerðist í kringum 1999-2000 eða svo, á meðan ég er fæddur 1993.

Man ég t.d. eftir því að vera staddur í Kringluni þar sem Íslendingar sem og útlegndingar eiga það til að flykkjast til, verð annað hvort aðskila við foreldra mína eða þessar tilfinningar taka bara öll völd, ég man það hreinlega ekki. Og það sem gerist er s.s. það að ég fæ þessar gífurlegu óraunveruleika tilfinningar, líður eins og ég sé í draumi, eins og ekkert af gjörðum mínum hafi einhverjar afleiðingar, eins og manni líður stundum í draumum, byrja ég að taka eftir því að fólkið í kringum mig byrjar að stara á mig, tala um og við mig, kalla mig öllum illum nöfnum og svo framvegis. Og svo kemur að því að mér sýnist allt fólkið, stækka. Stækka og stækka. Stækka svo rosalega að allt í einu er eins og ég sé staddur í frumskógi, búnum til úr fólki. Sýnist mér fólkið fjór eða jafnvel fimmfalda hæð sína og fæ ég meiri innilokunarkennd en nokkru sinni fyrr.

Svo var annað, fer ég í bekkjarferð í tíunda bekk til Danmerkur að gista hjá krökkum sem gistu hjá okkur í eina viku hérna heima á Íslandinu góða. ÞEgar við erum komin hálfa leiðina til Danmerkur finn ég fyrir þessum hugsunum. Hugsunum sem segja, nei, öskra og krefjast þess að ég standi upp, opni hurðina á fluglvélinni mid-air og stökkvi út. Ekki nóg með það þá eru þessar hugsanir búnar að sannfæra mig um það að ég eigi eftir að lifa fallið af. Geri ég það eina í stöðuni og fer í fósturstellinguna og reyni að bæla þessar óstjórnlegu hugsanir í burtu frá mér. Og þannig gegnur það, þannig líður mér þangað til við lendum í Köben.

Svo, degi eða tvem síðar, þegar við erum komin til dönsku krakkana, þá dettur einhverjum í hug að halda þetta svaka partý, þið vitið hvernig þetta er þarna útí Danmörku, drykkjualdurinn 16 ára og bílprófið 18. Byrjum við að hella í okkur, ég, 15 ára strákur sem hafði aldrei drukkið meira en einn sopa af bjór fyrir þetta, og drekkum við og djúsum fram eftir kvöldi. Þegar ég er orðinn ákveðið drukkinn fæ ég eins og þetta flashback í einhverja minningu frá því að ég var bara enn minna barn og get ég svo svarið að ég hafi upplifað þessar óraunveruleika tilfinningar áður, þessa tilfinningu sem ég fékk við það að vera drukkinn. Mér leið eins og hausinn á mér hefði stækkað og allar mínar hugsanir væru utanaðkomandi, að þær væru sendar einhverstaðan af inní hausinn á mér. Hugsa ég bara að þessar óraunveruleika tilfinningar og ranghugmyndir sé það sem fólk sækist eftir þegar það hellir í sig, þó það sé skrítið að fólk sæki í að líða svona illa, en held ég það bara, að þetta sé það að vera fullur svo ég held bara áfram að ráfa eitthvað, með algjöru óráði, um húsið og garðinn hjá honum Lasse, næstu átta tímana, partíið staðið yfir í tólf tíma. Veit hvað þið eruð að hugsa, tólf tímar er nú soldið strembið fyrir einhvern sem er að drekka í fyrsta skiptið, og er ég alveg hjartanlega sammála ykkur, enda snerist ekkert af þessu um það að hafa gaman heldur að vera töff, enda sagðisy ég ásamt öllum hinum strákunum að ég hafi drukkið oft, oft áður, þetta væri bara venjulegt Laugardags kvöld hjá mér. Eurovisionið þar sem Jóhanna Guðrún lenti í öðru sæti var þetta sama kvöld, ekki það að það hafi skipt okkur einhverju máli.

Vakna ég daginn eftir, eftir að hafa drukkið frá tvö til tvö daginn áður, enn með þessa óraunveruleika tilfinningu og óráð. Hugsa ég bara með mér að þetta sé annaðhvort áfengið að fara úr líkama mínum eða mín fyrsta þynnka. Þessar tilfinningar hverfa hinsvegar ekki fyrr en ég er kominn heim til Íslands allavegana fjórum dögum seinna og kominn langleiðina uppí rúmið mitt. Á meðan á þessum óraunveruleika tilfinningum eftir mína fyrstu íhellingu stóð, þá ferðuðumst við, ég og Mike, daninn sem ég gisti hjá, meðal annars með strætó og var það ein lengsta og strembnasta strætóferð sem sögur fara af. Sá ég endalaust af ofsjónum, fólk sem var ekki þar eða átti ekki að vera þar sem ég sá það. Fólk sem mér skilst að þekkist sem/kallist 'Shadow People' hjá öðrum geðrofssjúklingum. Þetta voru s.s. algjörlega andlits og húplitslausir skuggar sem birtust svona hér og þar í allskonar athöfnum, meðal annar var einn sem ýtti á undan sér barnavagni, aðrir stóðu uppá húsum, þar á meðal fangelsi, á meðan aðrir voru bara svona hér og þar að gera allan andskotann. Og eins og ég segi slúttaði þessum tilfinningum, ofsjónum og ranghugmyndum ekki fyrr en ég var kominn heim í rúm.

Hélt ég alltaf að þunglyndislyfið sem ég var á á þessum tíma og tók nokkuð stórann skammt af fyrir fylleríið, því ég hafði gleymt nokkrum skömtum og vissi ekkert um lyf, hafi orsakað það að ég hefði verið sauðdrukkinn í nokkra daga eftir fylleríið fræga. En hef ég nú áttað mig á því að það sem ég finn fyrir þegar ég drekk eða reyki cannabis er allt annað en það sem fólk sækist í af þessum efnum. Það bara getur ekki verið að fólk sæki í þessar hræðilegu tilfinningar, hug, sjón og heyrnartruflanir og ranghugmyndir.

Hafði ég alltaf klínt þessum atvikum ásamt milljón öðrum eins, á kvíðann, stressið, streituna, og innilokunarkenndina sem ég upplifði innan um svona mikið af fólki. Hvort sem það var í Kringluni, flugvélinni, fyrstu íhellinguni eða einhverjum öðrum kringumstæðum.

En ætli ég hafi ekki rangt fyrir mér þar að hluta til og hafi þetta einfaldlega bara verið geðklofinn að sýna sitt forljóta andlit, kíkja á mig í einn dag eða svo í einu.

En aldrei leit ég á þessar tilfinningar mínar sem eitthvað vandamál fyrr en þessa átján mánuði eftir tvær vikurnar þarna. Og sagði því aldrei orð um neitt af þessu við neinn. Hafði ég því hvorki orðaforðann né traustið til þess að treysta neinum fyrir þessu, fólkið í kringum mig var alltaf að svíkja mig á þessum tímum, sem og það gerir enn í dag. Enda vorum við bara börn. En fyrir það sem ég hef lent í uppá síðkastið hef ég því miður enga skýringu á, ekki jafn auðvelda og það að kenna barnæskuni og kynþroskaskeiðinu um vandamálin.

Þannig að, ef við lítum á það sem staðreynd að ég hafi alla tíð verið með geðklofa, þá vil ég meina, eða þráhyggjan mín vill svo meina, að ekki bara hafi Xanax(Alprazolam) lyfið ollið þessu tveggja vikna langa geðrofi, heldur einnig ýtt geðklofanum úr felum, geðklofanum sem ég hafði ekki fundið oft fyrir nema þegar ég drakk áfengi eða neytti cannabis á þessum 4-5 árum á milli grunnskólans og þegar þetta gerðist loksins, þessar tvær vikur.

Þannig að ég er núna búinn að spyrja helling af sérfræðingum, bæði í persónu og í gegnum vef póst; Er séns á því að Xanax(Alprazolam) hafi ekki bara ollið mér geðrofi í þessar tvær örlagaríku vikur, heldur líka ýtt geðklofanum úr skefjum og látið hann mögulega hitta mig harðar og fastar fyrir vikið?

En meira var það nú ekki í bili, er allt hér að ofan eitthvað sem ég kalla 'My Never Ending Story', fyrst þetta helvíti er svo langt að meiri hlutinn af ykkur sem opnið þennan geðveikisþráð eigið ekki eftir að lesa þetta. Sem mér er svo sem alveg sama um, hugsunin á bakvið þetta aðallega snúast um það að opinbera sögu mína og vangaveltur.

En vil ég svona að lokum fullvissa ykkur sem lesið þetta að því að þetta eru ekki skrif eftir mann sem finnur fyrir virkum geðrofs einkennum, þar sem ég hef ekki fundið fyrir jákvæðum einkennum í túma átta mánuði, þó það hljómi líklega þannig. Er ekkert af þessu lygi eða ýkjur, er ég bara svona ofboðslega veikur einstaklingur, en ef þið kjósið að trúa því að þetta séu ekkert nema lygar og ýkjur, þá ætla ég að leyfa ykkur það og mun ég ekki þræta fyrir þessar frásagnir mínar á neinn hátt.

Orð mín standa eins og þau eru skrifuð, nema það séu einhverjar málfars eða stafsetningavillur í þeim. Það gæti líka verið, þar sem þetta er svo gígantískur texti, að ég minnist á eitthvað oftar en einu sinni, eitthvað meiki ekki sens og að þið hafið heyrt eitthvað af þessu áður, fyrir það, biðst ég afsökunar.

Bara smá svona fun fact í lokin.

Þessi skrif mín eru, by the way, í kringum 20 þúsund stafir, bil og greinamerki.

Ætla ég, einhvern daginn, að opinbera þessi skrif mín undir nafni. Einu ástæðurnar fyrir því að ég set þetta hér á Vaktina, er sú að ég vil heyra ef einhver ykkar er með einhverjar kenningar um þetta allt saman, ég vil sjá þetta eins nálægt því að vera opinbert undir nafni og mögulega hægt er áður en ég opinbera þetta, Og þykir mér gaman að skrifa um þetta á Íslenskuni í staðin fyrir Ensku, þrátt fyrir þá staðreynd að erfitt sé að upplifa þetta allt aftur í huganum.

Takk fyrir lesninguna, þið örfáu sem höfðu þolið í það, og kveð ég að sinni.

Eitt sem ég gleymdi að minnast á;

Tel ég þá staðreynd að ég hafi verið á síðasta stigi sjálfsvígs, búinn með alla hugleiðslu sem maður gengur í gegnum áður, það hættulega nálægt dauðanum. Svo nálægt honum að ég starði bókstaflega í ginið á honum, hann tilbúinn til þess að gleypa mig í heilu lagi og ef móðir mín hefði ekki truflað þessa athöfn mína akkúrat á réttri stundu, hefði hún bankað á hurðina hjá mér sekúndum síðar, þá væri ég ekki hér í dag. En þessi nálægð mín til dauðans, sjálfs dauðans, að vera í störukeppni við mest óttaðasta karakter mannkynssögunar, því sem komið er á blað og því sem eftir er að koma á blað, hafi breytt mér. Eftir að ég lifði þessa svokölluðu sjálfsvígstilraun af, þá hét ég mér því að breytast. Að hætta að vera þessi neikvæði, barnalegi, skapstóri fýlupoki sem ég var alltaf í þá daga og verða að betri manni á alla vegu. Því ég áttaði mig þarna á því að lífið er stutt og er engin leið að vita hvort það sé manns eigin hugur, eitthvað tiliviljanakennt eða bara það að vera gamalmenni sem dregur mann í gröfina á endanum. Lofaði ég sjálfur mér því einnig að aldrei nokkurn tíman leyfa mér að líða jafn illa og ég gerði á þessum tíma, eftir þetta raunveruleika mölvandi geðrof. Þó ég viti náttúrulega að sjúkdómur minn sé ófyrirsjáanlegur og aldrei að vita hvar, hvernig eða hvenar mér á eftir að líða svona svakalega illa aftur.
Er ég endalaus þakklátur samt sem áður fyrir þessa tímasetningu móður minnar, að hún hafi náð að stoppa það, algjörlega óviljandi, þar sem ég tilkynnti það engum að ég ætlaði að svifta mig lífi, að hafa bjargað mér frá því að taka eigið líf og sem hefði hamla mér því að getað lifað lífinu til fulls. Enda er líf mitt bara rétt að byrja.

Ímynda ég mér að fólk sem gengur í burtu frá alvarlegum bílslysum, hnífstungum, líkamsárásum, vinnuslysum, veiðislysum eða jafnvel bannvænum skammti af eiturlyfjum, verði fyrir svipuðum uppgötvunum um lífið, hversu stutt það er og hversu auðvelt er að missa það. Tel ég það mjög líklegt að þetta fólk líti öðruvísi á allann þennan lífs-pakka eftir á en það gerði fyrir og komi betur út fyrir vikið.

Þó maður þekki jú auðvitað töffara sem hafa velt mörgum bílnum í gegnum tíðina og hafa eytt dögum ef ekki vikum og mánuðum saman í gifsi eftir á, bara til þess að endurtaka leikinn. Þeim einstaklingum vorkenni ég innilega, svo innilega að ég vona að þeir átti sig á þessum mistökum sínum, hvað þeir fara illa með líf sitt sem var einn á móti tvöhundruð og fimmtíu milljónum líkna á að þeir yrðu til. Verð ég að viðurkenna að ég bíð því miður eftir því að þessi leikur sem þessir einstaklingar spila endi einfaldlega í gröfinni, langt á undan þeirra tíma til þess að kveðja heiminn.

Er ég þó ekki trúaður maður, svo ég þakka hvorki Guði, Jesú, Allah, né Buddah fyrir þessa gjöf sem ég fékk þarna, þetta annað tækifæri mitt til þess að fá að njóta góðs af lífinu.

Ég verð nú að segja drengir, ég er hálf sár að hafa ekki fengið eitt response á þetta. Hahahaha Neinei, það er allt í góðu ef ykkur fannst þessi saga óþægileg, ég skil það fullkomnlega, en þetta er víst bara eitthvað sem mér finnst að sem flestir eigi skilið að vita. Hvort sem þeir séu nánir mér, þekki mig eður ey. Finnst þetta bara "skemmtileg" saga um hvernig þetta, reyndar alræmda, blásaklausa lyf, sem oft er notað til þess að róa virk geðrofseinkenni, geti valdið einhverju svona.

Ég lít á það þannig að ef þú getur ekki tekið mér fyrir nut-jobbið sem ég er, þá ætti ég ekki að eyða tíma í þig. Ef þú vilt s.s. ekki socialize'a með mér útaf þessum sögum mínum, þá tel ég mig of góðann til þess að socialize'a með yður.

Ég er samt alls ekki jafn óstöðugur í dag og ég var í þessa daga, sem betur fer. Þannig að ef það er einhver hræddur við að segja mér að fokka mér á einhverjum þræðinum hérna, þá vil ég að þið vitið að ykkur er velkomið að gera það, ég fer ekkert og drep mig fyrir smá internet einelti. Eins og segir kannski í söguni sjálfri þá er ég búinn að vera geðrofs laus í átta mánuði, eða síðan um rúman Október á síðasta ári, þannig að ég er, tæknilega séð, alveg heill á geði í dag, fyrir utan neikvæðu einkenni geðklofans svo sem áhugaleysi á lífinu, áhugaleysi á helstu hobbýum, þunglyndi, félagsleg einangrun, tilfinningaleysi, almennt áhugaleysi, óviðeigandi tilfinningaleg viðbrögð og svo margt, margt fleira.

Þetta er samt ekkert sem hrjáir mig eitthvað stórt um helgina, enda er ég búinn að svara öllum þráðum sem eitthvað vit er í með mínum bjánalegu vangaveltum, hugdettum, pælingum og skoðunum, ekki að það séu mjög merkilegar athugasemdir, samt sem áður. Þetta á það til, og þegar það gerir það, þá á ég mjög erfitt með að snerta lyklaborðið, að hrjá mig alveg einstaklega mikið, svo mikið að það er varla fyndið hvað það hrjáir mig mikið. En var ég svo sniðugur að asnast til þess að prufa eitthvað bölvað eiturlyf af götuni fyrir svona fimm mánuðum, í veikleyka mómenti, og hef ég fundið fyrir því að við það að nota það, þá snarminnka öll þessi neikvæðu einkenni. Ég fæ lífsviljann aftur, drævið til þess að setjast niður og skrifa, eitthvað sem ég hef mjög gaman að, og get þessvegna skrifað um hvað sem er, fer ég þessvegna á Reddit, þar sem ég veð um spjallboðrin, hvert á fætur annars, þangað til ég fæ hreinlega illt í puttana af skrifum. Er eitt mitt uppáhalds samfélag á Reddit; /r/Schizophrenia, sem reynst hefur mér vel í gegnum tíðina, þó það sé ekki alveg það aktívasta af öllum spjallborðunum á Reddit. En í sambandi við þetta eiturlyf, sem ég nota til þess að sjálf-hjúkra af mér neikvæðu einkennin, þá er það eitthvað sem ég myndi ekki mæla með fyrir nýgreinda Geðklofasjúklinga, heldur meira svona sem síðasta úrræði í bardaganum að batanum, enda virkar þetta ekki nema bara rétt á meðan á þessu stendur og getur þynnkan verið algjör viðbjóður af þessum andskota. Mæli ekki með þessu fyrir nokkurn mann og helst, ef ykkur þarna úti finnst engin önnur leið í áttina að batanum, þá mæli ég með að fá lyfseðil fyrir þessu bara, ekkert svona götu-kjaftæði neitt, er að vinna í mínum eins og er.

Það er bara svo sorglegur sannleikinn að það er til alveg endalaust af fólki á þessu litla landi sem hræðist fólk eins og mig, fólk sem misst hefur vitið, þó það sé ekki nema bara tímabundið og fær það svo vitið aftur eftir akveðinn tíma af lyfjatöku. Og verð ég því miður að viðurkenna að ég var eitt sinn svoleiðis gaur. Fannst fólk sem misst hefur vitið vera eitthvað fyrir neðan mig í staðin fyrir að vera jafningjar mínir, sem þau eru náttúrulega, beint í gegn, sama hvort þú sért heill á geði eða það vanti einhverjar skrúfur í þig. En það má svo sannarlega segja að Karma hafi komið og bitið mig í rassgatið, og er ég feginn fyrir að hún gerði það, Karma-dísin, því ég hef kynnst alveg gommu af frábæru mis-geðveiku fólki í gegnum þessa átta mánuði af Laugarásnum og veit ekki almennilega hvernig líf mitt væri í dag ef ekki væri fyrir hann. Ætli ég væri ekki bara búinn að drepa mig, enda fékk ég kraftmikil lyf fyrst strax hjá Laugarásnum, eitthvað sem fyrri geðlæknir minn hugsaði ekki útí það að skrifa mér út.

Verð að segja það að sú staðreynd fyrir því að geðlæknirinn minn "gamli" hafi ekki skrifað út á mig Abilify bara strax og ég tilkynnti frá jákvæðum sem og neikvæðum einkennunum, fer svoldið í mig. Hefði hann gert það strax þá hefði ég líklega ekki eytt meiri hlutanum af einu og hálfu ári af ævi minni í að liggja í fósturstellinguni og titra úr hræðslu við óraunveruleikatilfinningar, ofskynjanir, ranghugmyndir og ofsóknarbrjálæði. Vera óteljandi oft verið langt kominn með það að stórskaða eða svifta sjálfann mig lífi. Og væri kannski að mestu leiti öra frír á vinstri fótleggnum.

En hver er meiningin með því að halda í eitthvað svo smávægilegt smáatriði? Er eitthvað fútt í því? Ég held nefninlega ekki. Bara betra að lifa lífinu áfram á heilbrigðan og góðann hátt og fyrirgefa eins og maður getur, þeim sem maður getur. Ég hefði hvort eð er bara eytt þessu eina og hálfa ári í tölvuni, miklu betra að fá smá svona fyrsta flokks fræðslu um það hvernig mörgum manninum líður í dag.

Langaði bara svona að koma þessu frá mér svo að því loknu kveð ég að sinni og óska ykkur góðu Laugardagskvöldi.

komdu með eina setningu þá skal ég hlusta, bara svo mikið sem þú skrifar drengur, ekki allir sem nenna að lesa þessa runu. En las hjá þér um daginn og þekki þína sögu, gangi þér vel vinur

svanur08 skrifaði:komdu með eina setningu þá skal ég hlusta, bara svo mikið sem þú skrifar drengur, ekki allir sem nenna að lesa þessa runu. En las hjá þér um daginn og þekki þína sögu, gangi þér vel vinur

Hahaha já, ég á það til að fá svolitla ritræpu, skrifa bara og skrifa um allt og ekkert, bara einfaldlega því mér finnst það svo gaman.

En takk fyrir þessar óskir, þó ég hafi ekki endinlega verið að fiska eftir þeim, frekar einhverjum tilgátum með hvað gæti hafa gerst þarna í Maí 2014 sem varð að þessari Geðklofa greiningu. Ég er eiginlega bara búinn að googla fingurnar af mér, og þarf eitthvað meira til þess að googla í sambandi við þetta.

Fékk símtal áðan, eftir örlagaríkann fund á Laugarásnum á Fimmtudaginn.
Og það gerðist loksins, það sem ég var búinn að hræðast síðan ég kom þarna fyrst, síðan þetta gerðist síðast fyrir einhverjum árum, undirliggjandi reiðivandamál mín hoppuðu með látum uppá yfirborðið og var ég næstum því búinn að fremja líkamsárás fyrir framan annann geðlækninn minn og foreldra mína.

Svo er mál með vexti, og það getur verið að það séu holur í þessari frásögn minni en eru þær ekki útaf því að það er eitthvað sem ég vil ekki segja frá, heldur að þegar svonalagað gerist, þá missi ég í örskammastund tengslin við raunveruleikann og sé bara rautt á meðan einhverjir djöflar(myndlíking) taka yfirhöndina í huga mínum. En ekki nóg til þess að teljast sem geðrof, samt sem áður. Allavegana, svo er mál með vexti að ég var boðaður á fund ásamt foreldrum mínum eftir annan fund sem var bara ég, umsjónaraðili minn og geðlæknir, sem endaði með því krautlega tali um sjálfsvíg og að jafnvel taka einhvern með mér til helljar í umferðini, þannig sjálfsvíg. Og voru það eins alvarlegar hugleiðingar og þær eiga það til að gerast, leið mér eins og það extra stórum skít í vikuni sem þetta viðtal átti sér stað.

Allavegana, erum við foreldrar mínir kölluð saman á þennan fund sem var á Fimmtudaginn. Man hreinlega ekki alveg hvað umræðuefnið var en finnst mér alltaf eins og verið sé að ráðast á mig, kenna mér um hluti sem þau hefðu getað séð fyrir og skamma mig. Svo kannaðist enginn við neitt af því sem ég hafði að segja og gat svo svarið að hefði verið sagt við mig. Eins og þetta fólk þarna á Laugaránsum, málastjórinn og geðlæknirinn, hefðu eitthvað í pokahorninu á móti mér. Eitthvað líður á viðtalið og ég pirrast svo yfir einhverju að ég kýli vatnskönnu af borðinu. Flýgur kannan yfir herbergið og vatn útum allt. Er ég skammaður enn meir og þá sérstaklega fyrir þetta viðbragð mitt. Jaddajaddajadda og þá kemur að því. Finnst mér málastjórinn gera grín að mér rétt eins og hún gerði á seinasta fundi, endurtakandi það sem ég sagði, bara ef slanguryrðið 'Fokking' var i sentinguni, leggjandi áheyrslu á orðið áðurnefnda. Og þá gerist það; Snappa ég ekki bara með látum, verð það sem ég ímynda mér að lögmenn og dómarar í Ameríkuni myndu kalla 'Temporary insane(insanity)' eða tímabundið geðveikur og ætla bara að ráðast á aumingja konuna hana málastjórann minn. Öskra eitthvað að hún eigi að halda kjafti, helvítis mellan og að hún sé að gera grín að mér í síðasta skiptið!

Nær pabbi að halda mér upp við vegginn á meðan ég róast niður, hefði ég, ef ég hefði verið með einhverskonar morðæði, mjög auðveldlega getað yfirbugað hann og framfylgt ætlunarverki mínu, að ganga í skrokk á málastjóranum, því ekki bara er ég 40-50 kílóum þyngri en faðir minn, heldur einnig allavegana 10 sentimetrum hærri. Faðir minn, róandi mig niður, gaf málastjóranum nægan tíma til þess að sleppa útum hurðina og ég er svona næstu fimm mínúturnar að róast niður á meðan geðlæknirinn hrærir aðeins í jukkinu sem er ég, látandi eins og ég hafi beðið hann um fleiri móðganir og afneitanir.

Ég vona að þið upplifið aldrei þá tilfinningu að græta feður ykkar, kæru vaktarar. Því það að verða vitni að því að faðir þinn brotnar niður beinlínis vegna þín er það sorglegasta sem ég hef orðið vitni að. Og vildi ég óska þess að þetta væri fyrsta skiptið sem þetta hefur komið fyrir vegna mín. Heartbreaking er eina orðið sem ég get fundið yfir það að græta föður sinn með einhverju svona, en ég er svo sem hættur að taka því alvarlega þegar hann gerir þetta og tek því bara sem enn einu priki í dálkin yfir það hvað ég er mikið lost cause og ætti bara að gera heiminum og heilbrigðisheiminum á Íslandi þann greiða að drepa mig. Losa þetta ágæta fólk sem og foreldra mína, sem eru jú ágætt fólk líka, alfarið við þá hugsun að maður á borð við mig sé úti einhverstaðar þar sem hver, hvenar og hvar sem er gæti orðið mér að bráð.

Ég róa mig loksins niður, faðir minn róar sig loksins niður og það heyrðist ekki tíst úr mömmu allann þennann tíma. Og okkur er hleypt út úr herberginu, rennandiblaut af tárum og vatni úr könnuni frægu. Geng ég rakleiðis útí bíl og bíð eftir að þau komi og opni fjárans bílinn svo ég geti sest inn.

Til tilvísunar þá var þessi kona sem ég réðst næstum því á í kringum 150cm á hæð og 40-45 kíló á meðan ég er 197cm á hæð og í kringum 175 kíló. Þannig að ég get rétt ímyndað mér að þetta hafi verið hræðileg lífsreynsla fyrir alla sem komu að borðinu.

En símtalið sem ég byrjaði póstinn á að minnast á, hinsvegar, það innihélt þá "frábæru" fregnir að vegna þessarra heimskulegu og þráðbeint stór-hættulegu viðbragða minna við einhverju sem hefur líklegast verið eitthvað smáatriði sem hefur orðið að einhverju stóru skrímsli inní hausnum á mér á þessari viku á milli viðtala, því meir sem ég hugsaði útí það, gæti Laugarásinn því miður ekki tekið unnið meðferð minni lengur.

Það er einhvernvegin, tilfinningin við að missa það sem maður er búinn að aðhafast síðustu 9 mánuðina, svo ömurlega ömurlegt, sérstaklega að þetta sé þráðbein afleiðing gjörða minna, afleiðing einhvers sem ég hef barist við alla ævi, skapofsa, en aldrei fundið lausn á, að ég veit ekki hvað ég á að gera með sjálfan mig það sem eftir er.

Ætti ég bara að drepa mig, spara alla smá peninga og vinnu og kannski foreldra mína fleiri tár sem þau munu fella vegna gjörða minna? Það er virkilega útgönguleið á þessu öllu sem ég er virkilega að íhuga.

Skaðaði ég sjálfan mig um heilan helling eftir að við komum heim, eftir þennan fund. Svo mikið svo að þegar litli bróðir minn sá hvað ég hafði gert mér fór hann næstum því að gráta, og hann er ekki neinn wuss, nýorðinn átján ára og sætur.

En mér fannst svo sem meðferðin mín á Laugarásnum vera löngu lokið, var það aðallega bara félagsskapurinn og að kynnast og hitta nýtt fólk sem ég á eftir að sakna sem mest.

Ég veit ekki hvað ég á að gera, líf mitt er einhvern veginn allt á niðurleið aftur, eftir alla vinnuna sem fór í það að líða betur með sjálfan sig. Og þrátt fyrir allt virðist það ekki vera geðklofinn sem bindir enda á ævi mína eins og ég hélt alltaf að yrði, heldur eigin heimska og skortur á sjálfstjórn.

Allavegana, fannst bara eins og ég þyrfti að segja einhverjum þetta, bless í bili

Góðu fréttirnar eru samt að geðlæknirinn minn, sá sem ég á eftir eftir að hafa verið hent útaf Laugarásnum fyrir ástæður sem ég skil fullkomnlega, them seeing my true face, sagði mér að hann héldi líka að Xanax(Alprazolam/Tafil Retard) lyfið hafi ýtt mér útí þetta tveggja vikna geðrof í byrjuninni á þessari geðklofa sögu minni.

Þá er ég auðvitað ekki segjandi að geðklofinn hefði ekki komið út af sjálfum sér að einhverjum tímapunkti, heldur bara það að á meðan ég var á svokölluðu prodromal tímabili geðrofsins, þegar geðrofið er að byggja sig upp í að springa í einhvern viðbjóðslegasta viðbjóð allra tíma, einkennin versnandi og versnandi með hverri mínútuni, á því, kannski miðju, kannski 2/3 af því, engin leið að vita það, tímabili hafi Xanax ýtt mér hratt, fast og örugglega yfir línuna og beint í massíft geðrof.

Hefði ég hinsvegar getað fylgt þessu prodromal tímabili, eða fyrirboða tímabili, til enda þá hefði ég líklegast löngu verið búinn að venjast vel flestum einkennunum þar sem þetta tímabil getur nokkur ár að þróast uppí fyrsta alvöru geðrofskastið mitt/First-episode Psychosis, sem er langt því frá að vera líkt venjulegu geðrofi sem heilbrigðir menn og konur lenda fyrir og er eiginlega einungis tengt geðrofs röskunum/Psychotic Disorders.

Skiljiði hvað ég á við? Þetta er eins og gæjinn(geðrofið) sem er að bíða eftir heiminum til þess að enda(það tímabil ku kallast fyrirboða tímabilið), nema hvað að hann nennir ekki að bíða í þessi 20 ár sem það á eftir að taka Rússland, Bandaríkin og Norður-Kóreu til þess að sjóða yfir um, svo hann hakkar sit inní skotstöðvar allra kjarnorkuvopna(Xanax) í heiminum og ákveður að enda heiminn bara sjálfur.

Svona, núna ætti þetta að vera skiljanlegt. En þetta var geðlæknirinn, sem ég er búinn að vera hitta í fimm ár í sumar, sammála mér með.

Hann var alltaf svo closed off að eg var byrjaður að halda að hann væri að fela eitthvað frá mér, væri kannski hræddur um að ég myndi fara í mál við hann fyrir það að hafa ekki spurt einnar spurningar né látið mig vita af því að þetta gæti gerst þegar hann skrifaði út lyfið á mig. En ég er alls ekki maðurinn til þess að fara útí þannig skæruhernað gegn manni sem hefur lagt allt á sig til þess að hjálpa mér í gegnum tíðina. Þessi fimm ár að minnsta kosti.

Meira var það ekki í bili, takk fyrir að hlusta, þið tveir sem actually nennið að lesa allar þessar langlokur mínar.

Reyndi að drepa mig fyrir tvem dögum síðan, for reals this time.

Aldrei á ævinni hef ég séð jafn mikið rennandi mennskt blóð, eða svona mikið mennskt blóð yfirhöfuð, rennandi or not.

Það sprautaðist bara eins og þegar kemur gat á garðslöngu. En sama hversu mikið rann, þá svimaði mig ekki. Þetta hafa verið svona 500-800 ml....

Ég er samt ekki með massífa skurði/sauma á höndunum núna.
Ég er bara svo snjall að það á aldrei eftir að sjást á mér að ég hafi reynt eitthvað.
Nema ég fari í sundskýlu eða stuttbuxur at any point... Trick sem geðrofið kenndi mér.

Protip/Geðrofstip, drengir: Ef þið þurfið að skera ykkur, skerið ykkur þá á lappirnar, því þá sjást örin ekki. Ef þið eruð svona gæjar eins og ég sem skammast sín svo mikið fyrir eigin líkama og fara ekki úr fötum nema heima hjá sér, þar að segja. Aldrei í sund, aldrei í stuttbuxur... Maður var alinn upp við það að feitt fólk væri athlægi og ætti að vera hatað. Þetta kenndi skólinn og barnaefnið. Ahhh, lífið er sko hræðilegt.

Mamma heldur enþá að ég hafi bara verið að skera mig, like one does, og skorið eitthvað illa... She freaked the fuck out, þegar ég ætlaði að kveðja hana og náði hún að stoppa blæðinguna.
Ég bara hræðist það sem myndi gerast ef ég segði henni sannleikann.

Annars þurfið þið ekkert að vera að hringja á lögguna, er þetta sjálfsvígs æði mitt alveg farið og reyni ég núna bara að lifa frá degi til dags og reyni að leiða ástæðuna hjá mér. Sem meikar, to be honest, ekki sense í dag.

Þetta var ekkert geðrofstengt samt... Það var það skrítna við það.

Annars er þetta bara eitthvað sem ég nefni við geðlækninn minn þegar ég á tíma hjá honum einhvern tímann í Ágúst.

En hey, look on the bright side; Það eru fjórir dagar þangað til ég nenni að format'a tölvuna mína, that's gotta count for something! Þá kemur nýr mánuður you see og þá get ég sótt alla driverana aftur, nema ég reddi mér góðum VPN, Lokun er hætt að gefa.

Það er flott hjá þér að skrifa um það sem er að gerast hjá þér, mjög áhugavert að lesa. Ég er mikill lurkari og tjái mig mjög sjaldan á netinu, hvað þá irl og hef aldrei vitað hvað segja á í svona aðstæðum en ég vona bara að þér líði betur.

pwr skrifaði:Það er flott hjá þér að skrifa um það sem er að gerast hjá þér, mjög áhugavert að lesa. Ég er mikill lurkari og tjái mig mjög sjaldan á netinu, hvað þá irl og hef aldrei vitað hvað segja á í svona aðstæðum en ég vona bara að þér líði betur.

Hahaha takk fyrir það, mér líður mun betur núna.

Ég þarfnast eiginlega engra svara, bara gott að tala um hlutina á Íslensku. Ég meina, ég get alltaf gert einhvern væluþráð á Reddit og fengið misgáfuleg svör, frá stjarnfræðilega misjafnt greindu fólki, finnst það bara ekki jafn gott og að tala um hlutina á Íslensku. Ekki nema það sé þá um eitthvað, við einhvern sem hefur víðtæka þekkingu sem ég þarfnast.

En hvað varðar það að tjá sig, bæði IRL og online, þá er það bara þröskuldur sem þarf að yfirstíga. Um leið og þú gerir það er það ekkert mál

Ég fékk að heyra þær fregnir að Geðklofi geti haft veruleg og varandi áhrif á dómgreind manns. Það eitt gæti útskýrt þetta hér og hví ég er svona "einfaldur" eins og Urban orðaði það svo vel. http://spjall.vaktin.is/viewtopic.php?f=9&t=69961

Annars er ég farinn að hallast á það að ég sé einnig með Borderline Personality Disorder enda var ástæða mín fyrir þessari sjálfsvígs tilraun minni í seinasta update'i mjög Borderline legt.

Fyrir þá sem ekki vita hefur Borderline Personality Disorder annað, betra, nafn sem mun vera; Emotionally Unstable Personality Disorder. Borderline er eins og nafnið á að gefa til kynna, mjög villandi nafn, á meðan Emotionally Unstable er mun betra og segir nákvæmlega hvað er að manni, ekki bara það að maður border'i á mörgum röskunum.

Ástæða mín fyrir þessari sjálfsvígs tilraun, hinsvegar, var sú að ég var í einhverju pýramída scheme'i en hætti svo þegar ég áttaði mig á því að þetta væri 2good2Btrue. Vissi það reyndar frá upphafi en ætlaði bara svona að sjá hvort þetta væri sama peningaverksmiðja og mér var sagt að þetta væri. Ég dróg mig út þegar ég sá að það var verið að ljúga um vaxtavexti, eftir að hafa gert stærðfræðina, og reyndi að ná vini mínum með mér.

Ég elti s.s. þennan dreng inní þetta, sama mann og ég nafngreindi aldrei í fjársvikamálinu sem manninn sem hjálpaði mér með það, fórum m.a. niðrá löggustöð saman ofl. Ég er búinn að þekkja hann í fjögur ár og í öll þessu fjögur ár, og rétt eins og með allann annann vinskap sem ég hef verið partur af, var ég tilbúinn til þess að elta hann í rauðann dauðann.

Málið er að ég hef þetta inní mér að ég get bara ekki með nokkru móti sagt "Nei". Því var ég næstum því kominn inní Zinzino fyrr á árinu og var í miðjuni á þessu pýramída scheme'i, þangað til ég hafði ekki samviskuna í það að plata aðra inní það svo ég hætti. Þessi drengur, hinsvegar, er alltaf að leita að þessu "Get rich quick" og "Get rich by doing as little work as possible", þessvegna joinaði hann þetta og Zinzino.

Hví ég er svona tilbúinn til þess að elta þessa vini mína og gera hvað sem er fyrir þá? Því ég er svo hræddur um að missa þá. Ég held, af einhverjum ástæðum, að það að segja "Nei" við einhverju sé nóg til þess að einhver hætti að vera vinur manns. En í raunini er sú staðreynd að sá sem getur ekki höndlað eitt til tvö "Nei" hér og þar og hunsar mann eftir það er ekki vinur í raun og veru. En þrátt fyrir að vita það er mér alveg sama, eða ekki alveg sama væri kannski réttara að segja.

Ég hef prufað Kókaín, Amfetamín, MDMA og E-pillur því ég gat ekki sagt "Nei". Ég hef brotið lög, hegningar sem og umferðarlög. Allt þetta fyrir vini mína sem eru kannski ekkert vinir mínir.

Allavegana, þá fæ ég símtal Mánudags morguninn, 9-10:00 leitið eða svo, eftir að ég sendi honum útreikninga og rök fyrir því að þessir útlendinga peyjar séu að ljúga að honum. Útlendingar sem komu hingað, aðeins til þess að skrá fólk undir sig og láta svo það fólk skrá undir sig og svo framvegis. Þeir lofa honum gulli og grænum skógum en ég taldi mig vera með nóg til þess að rjúfa þessa græðgi í honum.

Ég svara, þá er það hann, með þessa "milljónamæringa" heima hjá sér eftir að hafa gist þar í staðinn fyrir að hafa farið á 5 stjörnu hótel. Hann kemur með eitthvað kjaftæði og reynir að finna eitthvað guilt í mér á meðan þeir ljúga enn meir að honum og svo brytur hann út krókódílatárin frægu. Krókódílatárin sem mér skilst á fyrrverandi nánum vini hans að hann sé mjög góður í að framkalla. Crying on cue, það er eitthvað sem frægustu leikarar geta ekki gert. Eftir að hafa öskrað það á hann að það væri verið að fara illa með hann legg ég bara á, nenni ekki að tala við hann lengur.

Ég eyði deginum í rúminu mínu. Feeling like the shit I was convinced I was. Á milli svefns og vöku. Missti af því þegar frænka mín og frændi(sistkyni) komu, frændi minn fyrrverandi Geðklofa sjúklingur sem er í dag orðinn lyfjalaus og mig hefur langað til þess að tala við síðan ég komst að því að ég ætti einhvern náinn mér með sama sjúkdóm og ég. Mér leið svo illa að ég lá bara í rúminu og var í einhverju svefn-vöku transi.

Svo fæ ég símhringingu um 21-22:00 leitið um kvölið. Þá er það félaginn sem biðst afsökunar á því hvernig hann lét um morguninn og heldur bara áfram með eitthvað pýramída, græðgis-fueled, kjaftæði. Talar hann alltaf um að refund'a mig bara og að ég myndi þá bara draga mig úr scheme'inu. Sem ég var svo sem ekkert á móti, ég vildi bara að hann gerði það sama og myndi ekki eyða öllum peningunum sínum og peningum foreldra sína í þetta kjaftæði.

Ég heyri það glamra inní hausnum á mér að ef ég segi honum að endurgreiða bara og ég dragi mig úr, að ég eigi eftir að missa hann sem vin. Ég brest í grát er hann ýtir mér að því að ég segi að ég sé hættur í þessu bulli. Ég hágræt en læt eins og það heyrist ekki, sem er virkilega erfitt... En það heyrist auðvitað í lokin svo. Til þess að símtalið sé ekki enn lengra, þá segi ég honum bara að endurgreiða mér þennan 40.000 kall sem ég var búinn að eyða í þennan skít og legg á.

Ég finn mig dreginn að vasahnífnum mínum eftir símtalið. Ég tek hann í hendina og byrja að skera á mér vinstri löppina. Þegar það er ekki alveg að virka þar sem mér finnst ég ekki vera að ná nógu djúpt með þessum bitlausa hníf, þá ákveð ég að stinga mig. Ég sting mig tvisvar í kálfann, 0,3-0,5 cm djúpir, litlir, skurðir birtast, en ekkert blæðir. Í stundarbrjálæði mínu finnst mér það meika sense að leggja oddinn á hnífnum á kálfann á mér og þrýsta niður með öllum mínu afli.

*SLIT*

Heyrist og hnífurinn er kominn einn þriðja inní kálfann á mér. Svona 4-5 cm. Þar sem ég ætlaði bara að skera mig, ekkert annað, þá teygði ég mig í símann minn og tók mynd af því, því mér fannst alveg magnað hvað hann fór langt inn í mig. Eftir að ég tek tvær myndir dreg ég hnífinn úr kálfanum á mér og byrjar þá blóðið bókstaflega að fossa.

Á meðan ég horfi á þennan nýja eldrauða Gullfoss í nokkrar sekúndur þá hugsa ég bara: "Í kvöld er kvöldið sem ég dey", sultu slakur. Horfi á blóðið fossa í smá stund í viðbót en fæ svo bakþanka þar sem ég hafði ekki kvatt neinn eða skrifað bréf eða neitt.

Stíg ég þá útúr herberginu mínu og ætlunin er að kveðja mömmu, segja eitthvað inconspicuous og fara svo inn til mín aftur og deyja. Ég stend hinsvegar inní eldhúsi og er að fara að segja "Mamma, við sjáumst, ég ætla í bíltúr. Ég elska ykkur" en gat það ekki. Einu orðin sem ég gat hrækt útúr mér voru: "Mamma, ég held ég hafi skorið eitthvað vitlaust".

Mamma veit strax hvað ég átti við, segir: "Hvurn andskotan varstu að gera drengur" og stígur uppúr hægindastólnum sínum inní stofu og kemur hlaupandi til mín. Hún segir mér að setjast og setja löppina uppá stól. Hún nær einhvern veginn að stoppa blæðinguna og fer strax í það að þrífa upp allt blóðið. Var hún smá stund að því á meðan ég sit þarna, haldandi utan um sárið með viskustykki. Þegar hún var búin að þrífa upp blóðið minnkaði uppnámið aðeins. Eins og every one was okay svo lengi sem litla systir mín, sem var í burtu þetta kvöld, sæi ekki blóðið eða vissi af því að ég hafi verið að gefa einhvern andskotann af mér.

Hún segir mér að labba fram í sturtu og þrífa af mér blóðið. Ég labba fram og þegar ég er kominn í sturtuna þá sé ég að það lekur smá úr sárinu og segi "Mamma, það er byrjað að blæða aftur.... ...mjeh, það er bara smá". Í þeim töluðu orðum byrjar blóðið að sprautast eins og það hafi komið gat á garðslöngu. Nánast beint til hægri. Það var smá bogi á bununi.

Hún fer aftur í uppnám og segir mér að gera það sama og áðan, setjast niður og setja löppina uppá stól, á meðan hún stoppar blæðinguna. Hún stoppar fyrir rest og þríf ég af mér blóðið rétt áður en mamma býr um sárið og ég fer inn til mín og fer að sofa einhverjum klukkutímum seinna.

Það sem kom mér á óvart var hvernig ég fann ekkert fyrir því þegar ég stakk mig. Ekki nema rétt svo þegar ég ýtti hnífnum niður á húðina. Það var eins og það væri smá vont fyrir ysta lagið af húðinni en ekki fyrir restina af húðinni eða vöðvann sem ég stakk í gegnum.

Svo kom það mér einnig á óvart að, þrátt fyrir að ég hafi misst hátt í líter af blóði, svimaði mig ekki einu sinni pínulítið. Var ég algjörlega 100% rólegur frá mómentinu sem blaðið á hnífnum fór inní vöðvann þangað til ég fór að sofa.

Átta mig svo bara á því daginn eftir að ég hafi reynt að drepa mig og segi félögum mínum frá því, bara til þess að segja einhverjum. Ástæðan fyrir því að ég ákvað að deyja verandi sú að ég væri frekar til í að deyja en að missa vin.

Átta ég mig auðvitað strax eftir þetta að þetta var svo heimskulegt og svo mikið stundarbrjálæði að það var ekki einu sinni smá fyndið. Hef ég varla hugsað um annað en þá staðreynd að ég hafi reynt að drepa mig síðan þetta fór allt fram. Að í annað skiptið í lífi mínu var ég tilbúinn til þess að deyja og sætti mig 100% við þá staðreynd að ég myndi deyja fyrir fullt og allt, rétt eins og í fyrra skiptið sem ég reyndi að drepa mig.

Turns out að ég hef s.s. skorið á Popliteal bláæð, hvað sem það kallast nú á Íslensku. Hvernig við fórum að því að stoppa blæðinguna án sauma og skemmtilegheita veit ég ekki, en ég er allavegana enn hér í dag og rétt svo með smá sár og mar eftir hnífinn.

En það að hafa ákveðið að deyja útaf því að ég vildi ekki missa vin. Vin sem, jú, mér þykir alveg vænt um, en er ekki þess virði til þess að deyja yfir. Sérstaklega þar sem hann er svo mikið white sheep að hægt sé að finna amk 5.000 eins, mögulega betri, vini. Thing is; Hann er bara sá eini sem hefur gert eitthvað fyrir mig í staðinn fyrir allt sem ég hef gert fyrir hann. Á meðan restin af vinum mínum gætu ekki verið meira sama um mig og vellíðun mína.

The harsh truth.

En já, þetta er s.s. það sem kom fyrir Mánudaginn 25. Júlí síðastliðinn.

Þetta, það að ég hafi frekar viljað deyja en að missa vin, er prikið sem fyllir "Það hlýtur bara að vera eitthvað meira að mér" -mælinn. Ég hef alltaf gert mér grein fyrir því að ég get ekki sagt nei en það að ég sé tilbúinn til þess að gera eitthvað svona í staðinn fyrir að ganga gegn því sem mér er sagt að gera, sama hversu gáfuleg hugmynd það mun vera, sýndi mér að það er eitthvað meira en bara Geðklofi, kvíði og post-Schizophrenic depression að mér. Að þetta væri kannski eitthvað meira en bara lágt sjálfsálit, eins og ég hef alltaf haldið.

Þetta gerir mína fyrstu vísvitandi sjálfsvígs tilraun, aðra over all, hin átti sér stað í fyrsta Geðklofa tengda geðrofinu mínu sem stóð yfir í tvær vikur. Mamma bjargandi mér þá líka.

Þessar mömmur sko... En heldur hún enþá að ég hafi bara verið að skaða sjálfan mig og skorið eitthvað vitlaust. Veit hún ekki að ég hafi gert ráð fyrir því að ég myndi deyja eftir að ég sá hvað blæddi mikið og var algjörlega, gjörsamlega, tilbúinn til þess að deyja. Og veit hún ekki heldur að þegar ég fór fram hafi ég ætlað að kveðja hana þar sem lítill var tíminn til þess að skrifa bréf and knowing me þá yrði það bréf nokkurra kílómetra langt, ef marka má pósta mína hér sem og síðasta sjálfsvígs bréf mitt eitthvað. Ég segi henni sannleikann þegar það er smá tími liðinn síðann þetta gerðist og ég er búinn að tala við geðlækninn minn um þetta.

En já, þetta, að geta ekki sagt nei og ákveða það bara að deyja í staðinn fyrir að missa einhvern, er það sem benti mér í áttina að þessu Borderline eða Emotionally Unstable Personality Disorder.

Held að þetta með að geta ekki sagt nei er líklegast hræðsla við höfnun sem ég hef, ásamt hræðsluni við að missa fólk, ávallt verið með. Lenti ég í einhverjum viðbjóði í sjötta bekk í grunnskóla sem ég held hafi aukið þetta umtalsvert. Ætla ég samt ekki í þann atburð hér á Vaktinni því ég er ekki lengur að tala undir nafnleynd. Og svo Geðklofinn gert þetta töluvert verra með tímanum þar sem það á það til að skerða dómgreind fólks, sem er líklega ástæðan fyrir því að ég hef lánað allann þennan pening í öll þessi skipti sem og gert ýmislegt virkilega heimskulegt eftir fyrsta Geðklofa geðrofið sem ég hefði líklegast aldrei nokkurn tímann gert áður en þessi Geðklofi kom til.

Tel ég þetta allt saman vera samspil tveggja, jafnvel fleiri, raskana. Neikvæðu einkenni Geðklofans auðvitað enþá sterkari en ever. Ætli skerðing á dómgreind falli ekki undir Cognitive Deficits, eða vitsmunaleg skerðin, sem er þriðji flokkurinn af Geðklofa einkennum. Þetta sem ég minntist á á einhverjum þræðinum hérna áðan með að ég tapa allri greind þegar ég reyni að hugsa sem og líður mér eins og sé verið að fjarlægja úr mér hugsanir og vitsmuni, fellur einnig undir vitsmunalegu skerðinguna sem tengist Geðklofanum. Cognitive Deficits gæti líka útskýrt hví ég virðist vera að gleyma báðum tungumálunum sem ég tala og þarf alltaf að stoppa í miðjum skrifum, Translate.Google.is'a það sem ég virðist allt í einu aðeins kunna á annað hvort Íslensku eða Ensku til þess að komast að því hvað það er á hinu tungumálinu. Þetta var ég bara að fatta núna.

Turns out, Urban, að það er Geðklofinn sem gerir mig svona einfaldann eins og þú kaust að kalla það, sem var náttúrulega ekkert rangt, bara smá hurtful

En það er gaman að þessu. Er að pæla í að taka bróður minn með mér á Selfoss og svo í bæinn á morgun til þess að skoða bíla á bílasölum. Mig langar svoooo í nýjann bíl og tel ég þá löngun vera proof enough að ég sé ekki að fara að reyna að drepa mig any time soon. Þar að segja væri það að gifta sig, kaupa sér hús og reyna svo að drepa sig álíka gáfulegt og að reyna að stúta sér eftir að maður fær sér bíl. Meikar bara ekki sense...

En ég get huggað mig við það að ég reyndi eins og ég gat, hvað varðar þetta pýramída mál, að koma einhverju viti fyrir félaga minn. En græðgi hans og ekkert nenn til þess að vinna fyrir peningunum sínum blindar hann algjörlega fyrir sannleikanum, því sem stendur þarna beint fyrir framan hann.

[Sarcasm]
Fuck yeah! GEM ICELAND! #GemIceland #MakingMoney #PickingUpCashSlappingAss #Entrepreneur #WG #ForexTrader
[/Sarcasm]

Patients with schizophrenia have, as a group, lower Intelligence Quotient (IQ) scores than the general population.

Hef samt tekið svona IQ test og verð að segja að það er svo asnalega outdated og segir ekkert til um greind manns, bara working memory sem og rökhugsun. Spurðu mig um eitthvað Geðklofatengt og ég á aldrei eftir að skora 80 aftur. Thing is, það er bara ekkert hægt að segja svona til um greind einhvers. Greind er svo rosalega víðtækt hugtak. Hver sem er getur verið greindur, gæjarnir sem skora enn verr en ég á IQ prófum get alveg verið greindir, bara ekki í því sem er verið að spyrja um.

Short term memory'ið mitt er t.d. algjörlega hræðiegt sem og working memory'ið mitt, líklegast útaf Geðklofanum, þannig að ég skora mjööög lágt á IQ prófum þar sem þau eru ekkert nema svona memory og rökhugsunar spurningar...

Leiðinlegt að aðal staðall greindar meðal okkar mannana mismuni okkur geðveika fólkinu svona illa.

Allavegana, meira var það ekki, sjáumst

Rakst á þennan þráð fyrst í morgun og hef oft lesið það sem þú skrifar, oftast lurker en sjaldan poster. Alveg sama hvað IQ prófin segja þá er það auðsjáanlegt að þú býrð yfir góðri greind og getur svo sannarlega skrifað. Ég hef bara lesið síðustu 2 færslurnar og fyrstu 2, allt sem er á milli er full langt og ég efast um að ég komist upp með það á vinnutíma. Gangi þér vel á bataveginum og njóttu þess að kaupa bílinn!